تَرک/گذاشتن و رفتن

یه وقتی برمی‌گردی و زندگی‌ت رو نگاه می‌کنی… می‌بینی کلیشه‌های‌درست‌زندگی‌کردن چه‌جوری دست و پات رو بستن. تو در چارچوب زندگی هستی و همه‌ی چیزهایی که به زندگی وصلت می‌کنه، با طناب‌های نامرئی محدودت می‌کنه. اون‌روز بود که من تصمیم گرفتم همه‌ی اون خوشبختی‌های تجویز‌شده رو کنار بذارم، ببُرم و دوباره شروع کنم. رؤیاهام رو زندگی کنم، بدون هیچ کلیشه‌ای. زندگیِ بدون مرز! شجاع باشم و از حریم امن بیرون بیام و تجربه کنم و حریم امن پویا و در حرکت و جدیدی رو پیدا کنم؛ یه جای دور، یه جای بکر، یه جایی که بتونم همه‌چیز رو دور بریزم و خودم باشم. بسازم؛ با دست‌های خودم، با رؤیاهای خودم، از دل خاک.

اون‌روز هیچ تصوری از جایی که امروز هستم نداشتم؛ اون‌روز می‌رفتم که رها بشم.
باید عادت‌هام رو کنار می‌ذاشتم و باز می‌آموختم باورهام رو.
با طلوع خورشید زندگی رو شروع و با غروب به پایان برسونم؛ و سفالینه‌هایی بسازم که از آشتی من با طبیعت نشأت گرفته باشه؛ همراه با خیال‌هام…

ثریا کیانی