میان

ژاله اكبرى متولد ١٣۶٧ شيراز و فارغ‌التحصيل رشته‌ی نقاشى از دانشگاه هنر سمنان است.
مجموعه‌ی “ميان” اولين تجربه‌ى همكارى ژاله و تالار اين/جا و اولين نمايشگاه انفرادى اوست. شركت در بيش از ١۵ نمايش گروهى از جمله فعاليت‌های اوست.

ژاله هنرمندی است که از فضای اطرافش تأثیر مستقیم می‌گیرد و این تأثیر را با برداشت‌های شخصی خودش و نه بازنمایی دقیق در کارهایش نشان می‌داده است. از سال گذشته که تصمیم به شروع مجموعه‌ی «ميان» کرده‌است، بنا به شرایطی که در آن بود، مدت زیادی را در تنهایی سپری کرد که تا قبل از آن این حجم از سکوت و تنهایی را تجربه نکرده بود. انتخاب رنگ‌ها هم کاملاً ناخودآگاه و برآمده از درونم بود.

دليل حضور آب‌نماها در كارهاى ژاله شادى‌ و لذت بصری بود که فرم آب‌نما به او می‌داد. او اولین‌بار مجذوب تصویری شد که در پارک شهر دیده بود و عکاسی کرده بود.

ژاله می‌گوید: «همیشه دیدن حوض‌ها و آب‌نماها وسط پارک‌ها و میدان‌ها به من شادی داده‌است. اما این شادی تکرار و یکنواختی‌ای در خود دارد که به شرایطی که در آن بودم شباهت بسیاری داشت.
روندی که مدام تکرار می‌شود و تغییری هم به وجود نمی‌آید ولی در عین حال حس خوبی به من می‌داد.»
 
—
 
«تنهاییِ سنگ چیست؟ تنهاییِ در قرنطینه چقدر شبیه تنهایی‌های قبلی‌ست؟ تنهاییِ حوض یا یک فواره چیست؟ تنهاییِ سنگ چه فرقی با تنهاییِ حوض سنگی دارد؟ تنهاییِ دست‌ساخته‌های بشری فقدان آدمیزاد است؟ اگر کسی نباشد که فواره‌ی زیبای ریزنده بر مرمر حوض را ببیند آن فواره تنهاست؟ تنهاییِ در اثر هنری اگر از جنس بازنمایی باشد تنهاییِ خود اثر هنری چیست؟ فقدان تماشاگر؟ اگر چیزی دیده نشود به محاق می‌رود؟ غیابِ بینایی؟»
 
احسان ناصرترابی
پاییز ۱۳۹۹